Γράφει ο Ioannis Maidanos / By Ioannis Maidanos GR/EN ↓
Το κολάζ σαν έννοια το βιώνουμε όλοι στη ζωή μας. Από τις αναμνήσεις που τοποθετούμε κατ’ επιλογή σε σειρά τη μια μετά την άλλη, από τα πρόσωπα που επιλέγουμε στη ζωή να μας συμπληρώνουν, έως τους κύκλους των σχέσεων στις οποίες συμμετέχουμε. Το κολλάζ σαν τεχνική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μου καθημερινότητας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Οι διαστάσεις που έχει αποκτήσει για μένα θα χρειαζόταν δεκάδες σελίδες να αποτυπωθούν, σήμερα ωστόσο θα μοιραστώ μαζί σας μερικές από αυτές.
Μου αρέσει να κόβω και να επικολλώ τα συναισθήματα μου. Επιλέγω με υπομονή τις εικόνες που με εμπνέουν, περνώντας από όλα τα είδη περιοδικών χωρίς να σκέφτομαι ή να επεξεργάζομαι τις πράξεις μου. Είναι σαν τα μάτια μου και τα χέρια μου να έχουν μια στενή σχέση με τα ψαλίδια και τις κόλες. Και έπειτα αφήνω το ασυνείδητο κομμάτι στο μυαλό μου να μιλήσει, αναδιατάσσοντας πάνω στο άψογο λευκό χαρτί τα κομμάτια που χτίζουν τα όνειρά μου αλλά και τους χειρότερους εφιάλτες μου.
Η τέχνη collage είναι για μένα ένας τρόπος να εκφράσω το όραμά μου μέσα από διαφορετικές πτυχές του ρομαντισμού, της λύπης, της νοσταλγίας, της υλιστικής χαράς, της ομορφιάς … και όλων των άλλων συναισθημάτων. Δημιουργώ κάθε φορά έναν ασυνήθιστο, παράξενο κόσμο πάνω στο χαρτί , στο φόντο, στο περιβάλλον. Και στην διαδικασία αυτή με διακατέχει μια γλυκιά βιασύνη, μια αδημονία να γεννήσω τις ιδέες που εγκυμονώ μέσα μου σα να αναζητώ ανακούφιση.
Μερικές φορές χρειάζομαι αυτά τα φωτεινά χρώματα να ανακατεύουν τα περιγράμματα δίνοντας μια καθαρότητα στη μαγεία τους , άλλες έχω ανάγκη τις σκιές και το σκοτάδι να κρύψουν μύχιες επιθυμίες ή και ανομολόγητα πάθη. Άλλες φορές, αισθάνομαι ότι η αφθονία εκφράζεται πιο άμεσα μέσα από την λιτότητα και ύστερα σαν μάγος προσπαθώ να χωρέσω όλη την ίριδα μέσα σε μια γκρίζα λιτή σκιά. Πάντα εξαρτάται από τον χώρο επιλογής της δημιουργίας ενός collage, από τη διάθεση να μπορώ να χαθώ σε αυτό για ώρες, όπου ο χρόνος απλά σταματά και τα κομμάτια χαρτιού μεταμορφώνονται σε μουσικές νότες για τα μάτια που ξέρουν πώς να ακούν.
______________________________________________________
We all experience different aspects of Collage as a concept in our lives. From memories we keep inside us, people we choose as companions in life, to cycles of relationships we participate in. Collage, as a technique, has been an integral part of my daily routine for several decades. It would take dozens of pages to capture the dimensions collage has acquired for me. Today, however, I will share with you some of them.
I very much enjoy “cutting and pasting” my emotions. I patiently choose images that inspire me, without thinking or editing my actions. It’s like my eyes and my hands have a close relationship with scissors and glues. And then, I let the unconscious piece in my mind speak, while rearranging on a perfect white paper the pieces that build my dreams and my worst nightmares.
The art of Collage is for me a way to express my vision through different aspects of romance, sadness, nostalgia, materialistic joy, beauty, and other emotions. Every time I create an unusual and strange world on a piece of paper, in the background there’s a sweet rush, a desire to give birth to ideas I conceive inside me, as if I’m seeking relief.
Sometimes, I need bright colours in order to mix all different contours that give a purity to their magic, and other times, I need shadows and darkness to hide insidious desires or unacknowledged passions. Thereafter, I feel that abundance can only be expressed directly through chastity. As a magician, I try to fit the whole iris of feelings into a grey shade. It always depends on where you choose to create a collage and on the mood you’re lost in for hours. It’s where time stops, and the pieces of paper are transformed into musical notes for the eyes that know how to listen.
