by Ioannis

Ετικέτα: culture

A collage of sensations

Γράφει ο Ioannis Maidanos / By Ioannis Maidanos            GR/EN ↓

Το κολάζ σαν έννοια το βιώνουμε όλοι στη ζωή μας. Από τις αναμνήσεις που τοποθετούμε κατ’ επιλογή  σε σειρά τη μια μετά την άλλη, από τα πρόσωπα που επιλέγουμε στη ζωή να μας συμπληρώνουν, έως τους κύκλους των σχέσεων στις οποίες  συμμετέχουμε. Το κολλάζ σαν τεχνική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δικής μου καθημερινότητας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Οι διαστάσεις που έχει αποκτήσει για μένα θα χρειαζόταν  δεκάδες σελίδες να αποτυπωθούν, σήμερα  ωστόσο θα μοιραστώ μαζί  σας μερικές από αυτές.

Μου αρέσει να κόβω και να επικολλώ τα συναισθήματα μου. Επιλέγω με υπομονή τις εικόνες που με εμπνέουν, περνώντας από όλα τα είδη περιοδικών χωρίς να σκέφτομαι ή να επεξεργάζομαι τις πράξεις μου. Είναι σαν τα μάτια μου και τα χέρια μου να έχουν μια στενή σχέση με τα ψαλίδια και τις κόλες. Και έπειτα αφήνω το ασυνείδητο κομμάτι στο μυαλό μου να μιλήσει, αναδιατάσσοντας πάνω στο άψογο λευκό χαρτί τα κομμάτια που χτίζουν τα όνειρά μου αλλά και τους χειρότερους εφιάλτες μου.

Η τέχνη collage είναι για μένα ένας τρόπος να εκφράσω το όραμά μου μέσα από διαφορετικές πτυχές του ρομαντισμού, της λύπης, της νοσταλγίας, της υλιστικής χαράς, της ομορφιάς … και όλων των άλλων συναισθημάτων.  Δημιουργώ κάθε φορά έναν ασυνήθιστο, παράξενο κόσμο πάνω στο χαρτί , στο φόντο, στο περιβάλλον. Και στην διαδικασία αυτή με διακατέχει  μια γλυκιά βιασύνη, μια αδημονία να γεννήσω τις ιδέες που εγκυμονώ μέσα μου σα να αναζητώ ανακούφιση.

Μερικές φορές χρειάζομαι αυτά τα φωτεινά χρώματα να ανακατεύουν τα περιγράμματα δίνοντας μια καθαρότητα στη μαγεία τους , άλλες έχω ανάγκη τις σκιές και το σκοτάδι να κρύψουν μύχιες επιθυμίες ή και ανομολόγητα πάθη. Άλλες φορές, αισθάνομαι ότι η αφθονία  εκφράζεται πιο άμεσα μέσα από  την λιτότητα και ύστερα σαν μάγος προσπαθώ να χωρέσω όλη την ίριδα μέσα σε μια γκρίζα λιτή σκιά. Πάντα εξαρτάται από τον χώρο επιλογής  της δημιουργίας ενός collage, από τη διάθεση να μπορώ να χαθώ σε αυτό για ώρες, όπου ο χρόνος απλά σταματά και τα κομμάτια χαρτιού μεταμορφώνονται σε μουσικές νότες για τα μάτια που ξέρουν πώς να ακούν.

______________________________________________________

We all experience different aspects of Collage as a concept in our lives. From memories we keep inside us, people we choose as companions in life, to cycles of relationships we participate in. Collage, as a technique, has been an integral part of my daily routine for several decades. It would take dozens of pages to capture the dimensions collage has acquired for me. Today, however, I will share with you some of them.

I very much enjoy “cutting and pasting” my emotions. I patiently choose images that inspire me, without thinking or editing my actions. It’s like my eyes and my hands have a close relationship with scissors and glues. And then, I let the unconscious piece in my mind speak, while rearranging on a perfect white paper the pieces that build my dreams and my worst nightmares.

The art of Collage is for me a way to express my vision through different aspects of romance, sadness, nostalgia, materialistic joy, beauty, and other emotions. Every time I create an unusual and strange world on a piece of paper, in the background there’s a sweet rush, a desire to give birth to ideas I conceive inside me, as if I’m seeking relief.

Sometimes, I need bright colours in order to mix all different contours that give a purity to their magic, and other times, I need shadows and darkness to hide insidious desires or unacknowledged passions. Thereafter, I feel that abundance can only be expressed directly through chastity. As a magician, I try to fit the whole iris of feelings into a grey shade. It always depends on where you choose to create a collage and on the mood you’re lost in for hours. It’s where time stops, and the pieces of paper are transformed into musical notes for the eyes that know how to listen.

Ισότητα

Σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ.1 Ν.2121/1993 απαγορεύεται η αναπαραγωγή των έργων με οποιοδήποτε μέσο και μορφή, εν όλω ή εν μέρει, η διασκευή, η προσαρμογή ή άλλες μετατροπές του έργου, η παρουσίαση του έργου στο κοινό και η δημόσια εκτέλεση του έργου, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού. 
“Human Balance”
collage by Ioannis Maidanos

Όταν μου ζητήθηκε να ‘’ζωγραφίσω’’ την περίφημη και πολυσυζητημένη Ισότητα με ένα δικό μου Collage,  σκέφτηκα  να ξεκινήσω με τον ορισμό αυτής, ελπίζοντας τα λόγια να γίνουν αργότερα εικόνες που θα την συνοδεύουν.

Ισότητα : διαπροσωπική, φυλετική, κοινωνική ή πολιτική είναι εκείνη κατάσταση, όπου τα εμπλεκόμενα άτοµα έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, χωρίς καµιά διάκριση.

Πέρα όμως από τον ορισμό , που κατά κανόνα είναι ανιαρός και ασαφής, όπως άλλωστε κάθε ορισμός ή αξίωμα, ανακάλυψα και ρήσεις αρχαίων , προγενέστερων και σύγχρονων πνευματικών ανθρώπων, ακόμα και σοφίες λαών ή και παροιμίες που έχουν περισσότερο πρακτικό ενδιαφέρον από τον ξερό ορισμό.

Η κοινωνική ισότητα είναι από τις πιο φυσικές και ταυτόχρονα πιο χιμαιρικές ιδέες”. 

Πράγματι επί αιώνες παλεύει η ανθρωπότητα να εφαρμόσει αυτό που υποτίθεται πρέπει να είναι η φυσική της τάση και συμπεριφορά όμως παρόλες τις κοινωνικοπολιτικές θεωρίες που έχουν  εκφραστεί και εφαρμοστεί ακόμα η ισότητα φαντάζει άπιαστη χίμαιρα.

Άλλο να φέρεσαι στους ανθρώπους ίσα και άλλο να προσπαθείς να τους κάνεις ίσους“.

Εδώ προφανώς έχουμε να κάνουμε με λογοπαίγνιο ανάμεσα στην ισότητα και στην εξομοίωση …δεν μας αφορά γιατί πιστεύουμε ακράδαντα στην ετερότητα. 

Τα δάκτυλα, άνισα μεταξύ τους, εξισώνονται για να σφίξουν αυτό που κρατούν“.

Ενδιαφέρουσα  άποψη αν το δει κανείς από την άποψη της συνεργασίας σε δύσκολες στιγμές όπου ξεπερνιούνται οι όποιες ανισότητες μεταξύ ατόμων για επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Αρκεί αυτό που κρατούν στο τέλος να το μοιράζουν και δίκαια.

Η φύση αρέσκεται στην ανισότητα, την ανομοιομορφία και την αντιφατικότητα“.

Απόλυτα σωστό, όμως, δεν γίνεται να το αντιγράψουμε όπως κάνουμε με τόσα άλλα από την Φύση γιατί είμαστε αιχμάλωτοι των κανόνων της Λογικής μας που στο κάτω κάτω εμείς τους έχουμε θεσπίσει. Αλλά τώρα που το ξαναδιαβάζω δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι ο δικός μας Ανθρώπινος, Θαυμαστός κόσμος αν αρέσκεται σε αυτά.

Μόλις τελειώσει το παιχνίδι, βασιλιάς και πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί”. 

Έλα όμως που το παιχνίδι σπάνια τελειώνει , άρα η διατήρηση της παράστασης  σε κοινή θέα το μόνο που κάνει είναι να υπερτονίζει τις ανισότητες των ρόλων , για να εχει και ενδιαφέρον το θέαμα

Τα πάντα όμοια βαραίνουν στη ζυγαριά της πλάσης“.

Αυτό το τελευταίο του Κωστή Παλαμά θα το χρησιμοποιήσω για να σχολιάσω εικαστικά  το δικό μου Collage

Όσο χίλες λέξεις λένε, την προσωπική της αλήθεια θα μας την πει η ζυγαριά. Ελπίζοντας το βάρος της ισότητας  να γέρνει  μέσα μας δίκαια.

Υποστηριζόμενο από WordPress & Θέμα από Anders Norén